Eeuwfeest van de CNT - 100 jaren van anarcho-syndicalisme (1910-2010)

Op 1 november 1910 werd de CNT (Confederacion Nacional del Trabajo, of Nationale Confederatie van de Arbeid) gevormd in het gebouw van de Kring van Fijne Kunsten in Barcelona. Deze organisatie, erfgenaam van de Eerste Internationale in de regio van Spanje (1870), werd geboren uit de arbeidersbeweging zelf, als de eerste onafhankelijke vakbondsorganisatie in dit land. 

Doordat de CNT de internationalistische leuze “de emancipatie van de arbeiders zal de taak zijn van de arbeiders zelf, of het zal er niet komen” aannam, werd de CNT de verzamelplaats van volksrebellie die, zoals een onderstroming, zich in de loop van de geschiedenis tegen de machthebbers heeft gekeerd, om op specifieke momenten van het Midden Koninkrijk van Egypte tot de Franse Revolutie te triomferen, was de oorsprong van de unieke historische processen die de mensheid vooruit bracht langs het pad van vrijheid, rechtvaardigheid, gelijkheid, waardigheid en vooruitgang.

De CNT begon diens anarchosyndicalistische activiteit op basis van de eenvoudige overeenkomst om een arbeiders organisatie te scheppen die onafhankelijk is van de politieke, religieuze en economische machten, als een voorwaarde om de leefomstandigheden van de arbeiders te verbeteren, totdat de uitbuiting wordt beëindigd. In enkele jaren had het de meerderheid van de arbeidersbeweging samen gebracht, waarbij belangrijke sociale en economische overwinningen werden behaald die voor de maatschappij een erfenis van onschatbare waarde zijn. De werkdag van acht uur, de werkweek van 36 uur, de afschaffing van kinderarbeid, de gelijkheid van vrouwen en het opnemen van waarden zoals solidariteit, federalisme, ecologie, feminisme, vrije liefde, antimilitarisme en atheisme in het dagelijks leven … dit is onderdeel van een erfenis die diens hoogtepunt bereikte tijdens de Sociale Revolutie van 1936, toen utopia – libertair communisme – in alle bevrijde gebieden een manier van leven werd.

De reactie van het internationale kapitalisme liet Franco’s fascistische leger toe deze revolutionaire droom in een nachtmerrie voor honderdduizenden mensen om te zetten, die werden vervolgd, vermoord en verdwenen na de overwinning van de staatsgreep in 1939. Maar geen enkele dader – allen bekende, sommige actieve politici – van dit regime van terreur, een van de meest criminele regimes in de geschiedenis, werd in het openbaar veroordeeld, vanwege het schandelijke straffeloosheid verdrag dat het nationale democratische links (de PSOE, PCE, UGT en CCOO) sloot met het Francisme, verzegeld in hun overeenkomsten tot capitulatie voor het kapitaal, die bekend staat als “de Spaanse Overgang” (1977).

Niettemin ging het volk verder met het verdedigen van de eenvoudige principes van het anarchosyndicalisme, vaak met hun levens: onafhankelijkheid, autonomie, federalisme, zelfbestuur, vergadering, solidariteit en directe actie – dat wil zeggen zelf-organisatie om iedere bemoeienis van de kant van politieke partijen of andere economische of religieuze instituties met kwesties van arbeiders te verwerpen. Stakingen, demonstraties, repressie en marteling waren de dagelijkse kronieken van de dictatuur (1939-1976), totdat die verdween en de arbeidersbeweging terugkeerde om de CNT enthousiast opnieuw op te bouwen, waar ze zo lang naar hadden verlangd (1977). We leefden in jaren van constante overwinningen voor de arbeiders. De massale gebeurtenissen van Montjuich en San Sebastian de los Reyes markeerden de machtige wedergeboorte van de Confederatie in de jaren ’70.

De vooruitgang van de arbeidersbeweging, opnieuw zelf-georganiseerd door de
CNT, door zulke voorbeeldige vormen van strijd zoals de gas station staking in 1978, leidden tot de reactie van het kapitalisme, deze keer gesteund door de democratische staat en diens institutionele apparaten (regeringen, partijen, rechters, vakbondsbureaucratieen…). Het succes van de CNT als een vakbond werd onderdrukt door de politie (de Scala zaak in 1978) en samen met campagnes van stilte en afwijzende propaganda in de media heeft dit rampzalige gevolgen gehad voor de arbeidersbeweging in dit land.

De verzwakking van de anarchosyndicalistische aanwezigheid in de arbeidersbeweging maakte het verlies mogelijk van rechten die door een lange
en moeilijke vakbondsstrijd waren verkregen, door de deregulering en het flexibel maken van de arbeid, opgelegd met de ergste corruptie die het land plaagt: vakbondscorruptie. Dit is een zwijgzame, officiële corruptie die vakbonden in het algemeen bederft in de ogen van de arbeiders, maar die eigenlijk wordt uitgevoerd door de geinstitutionaliseerde vakbonden – de CC.OO en de UGT, wiens vakbond “yuppies” subsidies en miljoenen ontvangen van de regeringen en de bedrijven, die betalen voor hun verraad, betalen zodat ze maatregelen accepteren die worden genomen om het kapitaal en diens toegenomen accumulatie te verdedigen (plannen voor aanpassing van de arbeidskracht, arbeidshervormingen, het recht om willekeurig te ontslaan …).

Ondanks dit alles gaan duizenden arbeiders door in deze echte arbeiders organisatie die we de CNT noemen, die geheel in stand wordt gehouden door onze eigen middelen, waardoor het het levende voorbeeld is van klasse vakbondsstrijd, die in staat is onderdrukking en sociale controle, de ecologische vernietiging van de planeet, alle aspecten die inherent zijn aan het kapitalisme, tegen te gaan.

2010 heeft een speciale betekenis voor ons: het markeert een eeuw van het bestaan van de CNT. Het is het eeuwfeest van het volk en de onschatbare waarde van de strijd van duizenden, die gedurende deze 100 jaren een voorbeeldig instrument hebben gehad, die de arbeidersklasse in de hele wereld zou kunnen volgen, met diens eigen cultuur, zelf-organiserende capaciteit, radicale strijd en revolutionaire resultaten om een anti-autoritaire en solidaire maatschappij op te bouwen. Deze idealen vormen de nobele zaak waarvoor we jullie uitnodigen om er aan mee te doen.

www.cnt.es

ainfos.nl